Aslında bu süreç tamamen kendiliğinden geliyor..Zaten yıllardır süren birlikteliğimiz üniversite yıllarımıza dayanıyor.Okul bitti,askerlik bitti,işler yoluna kondu..Eee şimdi ne olacak :) Nil Karaibrahimgil in şarkısı gibi 'EVLENMEK GEREKK'..
Yani birşeylere ani bir karar vermiyosun aslında.Süreç seni o noktaya getiriyor.Evlenme teklifi bile sevgili kocam tarafından biz evlenmeden 3 yıl önce edildi bile :)
Peki ya anne olmak..
ANNE OLMA fikri sanırım tüm kadınlarda her zaman vardır.Kim istemez ki hayatta en sevdiğin insandan bi parça olmasın.İçinde yaşatmak onu büyütmek.Bu hissi özlermi insan.Yani bilmediğim bir his bu benim için yabancı bir duygu.Fakat ben bu bilmediğim hissi özlüyorum.Her zaman içimde olan bu duyguyu dile getirmek zaman istiyor sadece.Birşeylerin düzene girmesi gerekiyor.Ve sonunda tabi (anneminde baskılarını asla esgeçemeyeceğim :) bunu kocamla paylaştım..Erkeklerde bu duyguların hiç olduğunu düşünmüyorum.Yani en azından benimki böyle.Sanırım numunelik kendisi..Çocuklardan hoşlanmıyor kaçıyor sevmiyor.Gürültülerine dayanamıyor..E ben istiyorum.Yaş baskısıda var.Durmadan hesaplayıp duruyosun.Şimdi olsa çocuk 20 yaşındayken sen olacaksın 50..Neyse buarada yaş 28..Kocama bir takım baskılarım sonucu kabul ettiremedim.Sonra vazgeçtiğimi söyledim..
Erkek psikolojisi bu ya 'kaçan kovalanır'...Ben vazgeçince kocama cazip geldi..Ve sonunda karar verdik :)
Şimdi ise güzel yanları bir yana,uykusuz geceleri,sürekli gürültüyü,ağlamaları,ömür boyu aklının kalacağı bir varlığı bekliyoruz :)
Yinede hayatımda en çok sevdiğim insanlardan bile seni daha çok seveceğimi biliyorum.Bunu annemden öğrendim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder